"melodram, müzik ve kozmosun kaosu üzerine" - Feyza SÖĞÜT

Feyza SÖĞÜT

Ankara, 2020

melodram, müzik ve kozmosun kaosu üzerine

uzay ve zamanın döngüsü içinde

fizik kurallarını uygulamayı çoktan bırakmış bir senaryoda

bazıları kemanlarıyla ve piyanolarıyla arkadaşlık ederken

biz silahlarımızı temizleyerek vakit geçiriyoruz.

artık sayılar bir şey ifade etmiyorken ve

insanlar kendi içlerine hapsolmuşken

küçük bir alana sıkıştırıldık

ve bir tiyatro oyunu düzenledik.

yüzümüz daima gülümseyen porselen bebekler gibi

gerçeklikten duyduğumuz korkularımızla,

kalplerimizi temiz tutmaya çabalayacak, böylece “iyi” insanlar olacağız.

şaşaalı ve lüks görünen sahnelerimizle

önceki nesillerimizden kalan oyunları oynayacak

ve elimize verilen replikleri okuyarak

mutlu olduğumuzu düşünmek ve zihinlerimizi doldurmak için yaşayacağız.

çünkü boş zihinler oldukça tehlikelidir

öyle ki harflerin en korkunç şeyler olduğu gibi.

bunu bildiğimizden kemanlarımızı yanımıza alıp

müziklerimizin götürebildiği yerlere seyahatler edeceğiz.

boşaltılmış kafalarımızın sessizliğiyle delirmekten kurtarsın diye

ve tamamen amaçsızcasına hayatta kalırken ruhsuz şarkımızı söyleyerek

etrafa büyüsüz gülücükler dağıtacağız.

çünkü kulağımıza fısıldanan gerçeklikleri

programlandığımız gibi cevaplarken

bize komik gelen birkaç dramayla eğleniyor olacağız.

verilen komutları gerçekleştirmek hepimizi bir yapacak.

laf olsun diye konuşacağız yalnızca,

çünkü kelimelerimizi samimiyet doldurmuyor.

duygusuz ve içi boş cümlelerimizi tekrarlayıp yalanlarımızı yutturacağız.

hepimiz aynı fabrikadan çıkmışcasına

tüm bu denklemlerin içinde

melodramımızı devam ettireceğiz.

çünkü birbirimizi anlamıyor ve sadece kafa sallıyoruz.

hayır, aslında duymuyoruz bile.

duymuyor, görmüyor, anlamıyor, düşünmüyor,

iletişim kuramıyor ve yalnızca bağırıyoruz.

birilerinin bizi gelip kurtarması için, sevilmek için bağırıyoruz.

çırpınıyoruz, nedenler listeliyoruz hayatta kalabilmek için.

küçük de olsa değerli hissedebilmek için bir sürü para kazanıyoruz.

oysa sorumluluklarımızdan kaçmak mutluluk getirmez.

bunu bilmiyoruz ve savaşıyoruz, yakıyoruz, yıkıyoruz.

insan, yine insana savaş açıyor

ve biz, yine kendimizden olanı mağdur ediyoruz.

ardından da dilimizde dolanan şarkılarımız ağıtlara bırakıyor yerini.

düzen mi bu, bu yüzyıllardır değişmeyen?

neşeli şarkılarımızı söküp yerine ağıtlar getiren?

kozmosun kaosu, düzen, müzik, düzen, kozmosun kaosu...

ne fark eder?