Bedriye ALTUNTAŞ
Ankara, 2019
BİR GARİP DİYOJEN
Bana derler: “Sinoplu Diyojen”
Doğdum Sinop’ta, sürdüler pederle beni Atina’ya.
Gider gitmez reddettim o medeniyeti.
Başladım yaşamaya sokaklarda.
Bir köpektim âdeta.
“Kunikos” dediler bana.
Reddettim diye geleneklerini.
Sırf yaşadım diye bir fıçıda.
Oldu adım: Köpek!
Aman, istemezler,
Sizin o şatafatlı sözlerinize ne hacet!
Ermekse gayen mutluluğa
Kulak veresin bana.
“Kinikler” diye bilirler bizi.
Redd-i hakikattir yaptığımız bir nevi.
Evlilik, haz, zenginlik…
Ne varsa bu hayata dair
Hepsi deliliktir, delilik!
Kayıtsız kalmaktır işin sırrı
İşte tüm bu saçmalıklara karşı.
Geldi günün birinde bir hergele.
Dedi: “İskender’dir benim adım,
Ne dilersen dile!”
İskender midir, nedir?
Kapatıyordu canım güneşimi
Dedim, az öte gidiver.
Gölge etme,
İstemez başka ihsan ey İskender!
İşte budur benim hikâyem.
Nasılını ben bile bilmem.
Her insan gibi
Ben de geldim, gördüm, öldüm.
Comments